Filmy


Spotkanie (The Encounter, 2010) reż. David A.R. White




Wyobrażaliście sobie kiedyś, że spotykacie Jezusa? Kogoś, kto twierdzi, że Nim jest. Dziś, w naszych realiach: w drodze do pracy, w autobusie a może na Patelni*. Człowieka, w dżinsach i koszuli (?), który chce z wami porozmawiać. Cieszycie się? Myślicie: wariat? Próbujecie uciec?

Pięcioro bohaterów filmu Davida White'a nie wie, że przed nimi wyjątkowe spotkanie. Zaaferowani swoimi problemami, zaniepokojeni potężną burzą, są w drodze – to ich łączy. Różni wszystko – wiek, status majątkowy, przekonania. W pewnym momencie natrafiają na blokadę drogi, oficer DeVille każe im zawrócić. Na szczęście kilkanaście kilometrów wcześniej Melissa zauważyła czynny bar. Tam spotykają się po raz drugi i spędzą razem najbliższe godziny – w barze OSTATNIA SZANSA, z barmanem o imieniu JESUS, oferującym do picia jedynie wodę i gwarantującym w obfitości chleb, który jednak zna pragnienia swoich gości i rozróżnia je od ich potrzeb. Co jeszcze wie i ma do zaoferowania? 

Nie jest to film akcji. Bazuje na rozmowie. Ktoś przyzwyczajony do strzelanek, wyścigów samochodowych czy intrygi kryminalnej powie: nuuuda... A jednak nie... Dialogi przykuwają uwagę i skłaniają do refleksji: którą z tych osób ja jestem? W jaki sposób przebiega moje życie? Jak wygląda moja wiara? Jak reaguję na sytuację przedstawioną w filmie, co to mówi mi o mnie?

Padają pytania, oskarżenia (takie, które często słyszymy a czasem też zadajemy / formułujemy) i... odpowiedzi... Nie będę pisać więcej. Warto ten film obejrzeć. Nie wiem czy bezczynnie (nie wymaga aż takiego skupienia, choć to kwestia podzielności uwagi, nie jest też tak wciągający) – ja drylowałam wiśnie (zajęcie zajmujące jedynie ręce, haftować już bym nie mogła). Poruszył mnie i został we mnie, a takie filmy lubię.

Szukając informacji o reżyserze, zobaczyłam, że jest druga część. Już się cieszę – pytanie tylko czy będę oglądać w towarzystwie wiśni czy moreli ;).

Jeszcze jedno: kojarzycie obraz Książę Pokoju Akiane Kramarik? Namalowany, gdy miała 8 lat? Twórcy z pewnością go znają. 




* Patelnia - plac przed wejściami do stacji Metro Centrum w Warszawie.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Słowo, które poruszyło moje serce

Obraz
Dawno nie pisałam... Potrzebowałam tego czasu, by zmierzyć się z kwestią granic... Spotkania z Bogiem są osobiste – jak o nich pisać, by z jednej strony nie odkryć się za bardzo, a z drugiej nie popaść w ogólniki? Czy to, czym się chętnie podzielę z przyjaciółmi podczas osobistej rozmowy, zawsze nada się do opisania i puszczenia do sieci? Pewności wciąż nie mam, ale przynaglenie do powrotu tak. Na początek zatem niech przemówi Słowo. Z dnia. Poruszyło mnie bardzo. Świeżo po spowiedzi, podczas adoracji Najświętszego Sakramentu. Zatem oddaję Mu głos :). Poczytajcie, co mnie poruszyło. W pierwszej mojej obronie nikt przy mnie nie stanął, ale mię wszyscy opuścili: niech im to nie będzie policzone!  Natomiast Pan stanął przy mnie i wzmocnił mnie … (2 Tm 4, 16-17a) Niech Cię wielbią, Panie, wszystkie Twoje dzieła *  i niech Cię błogosławią Twoi święci.  Niech mówią o chwale Twojego królestwa *  i niech głoszą Twoją potęgę.  Pan jest sprawiedliwy na wszystkich swych
Czytaj więcej

Bóg w relacjach

Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył: stworzył mężczyznę i niewiastę.  (Rdz 1, 27) Macie czasem tak, że spotykacie się ze znajomymi i trudno Wam się z nimi rozstać? Gdy niespodziewanie okazuje się, że minęło kilka godzin, choć zupełnie nie wiadomo kiedy? I już macie pragnienie kolejnego spotkania lub choćby rozmowy przez telefon... Rzeczywistość to weryfikuje i czasem do kolejnego spotkania dochodzi po miesiącach a nawet latach, ale... o dziwo... rozmawiacie, jak byście się widzieli wczoraj. Więź jest nienaruszona. Dziwicie się, że wciąż się tak dobrze rozumiecie, wyglądacie niemal tak samo (mimo minionych lat), tylko dzieci jakieś takie duże... I w tym zadziwieniu dziękujecie Bogu za dar spotkania tych konkretnych ludzi w Waszym życiu... Są też ludzie dani nam „tu i teraz”. Z tymi też spotkania i rozmowy się przedłużają. Tydzień milczenia z jednej lub drugiej strony wydaje się przerwą co najmniej miesięczną. Z nimi stawiacie czoł
Czytaj więcej

Świętym być?

Obraz
Kilka dni temu moja ośmioletnia bratanica oznajmiła, wchodząc do mnie do kuchni: Chciałabym zostać świętą...  Jej młodsza siostra po kilku minutach z powagą nawiązała do tego stwierdzenia: Ciekawe, czy jej się to uda, gdy będzie dorosła. Niby nic takiego, zwykła wymiana zdań, a jednak jakże niezwykła.  Pamiętam, gdy jako wczesna nastolatka (mogłam mieć 12-13 lat) usłyszałam podczas spowiedzi pytanie: Czy chcesz być świętą?  I pamiętam, że mnie zmroziło... Jak to świętą? Umartwiać się, odmawiać sobie wielu rzeczy, pościć, umrzeć śmiercią męczeńską, doświadczać cierpień? Jak odpowiedzieć na takie pytanie i to w takiej sytuacji? Nie przekonało mnie do końca nawet to, co po chwili ksiądz dodał: Być świętym, to żyć w relacji z Bogiem, blisko Boga. Niepewnym głosem powiedziałam, że jeśli tak to tak... Ale przekonania w tym nie było... A teraz moja córka chrzestna z pełnym przekonaniem oznajmia: Chciałabym zostać świętą...   I po raz kolejny zwraca moją uwagę na istotę rzeczy. Po
Czytaj więcej