Filmy


Spotkanie (The Encounter, 2010) reż. David A.R. White




Wyobrażaliście sobie kiedyś, że spotykacie Jezusa? Kogoś, kto twierdzi, że Nim jest. Dziś, w naszych realiach: w drodze do pracy, w autobusie a może na Patelni*. Człowieka, w dżinsach i koszuli (?), który chce z wami porozmawiać. Cieszycie się? Myślicie: wariat? Próbujecie uciec?

Pięcioro bohaterów filmu Davida White'a nie wie, że przed nimi wyjątkowe spotkanie. Zaaferowani swoimi problemami, zaniepokojeni potężną burzą, są w drodze – to ich łączy. Różni wszystko – wiek, status majątkowy, przekonania. W pewnym momencie natrafiają na blokadę drogi, oficer DeVille każe im zawrócić. Na szczęście kilkanaście kilometrów wcześniej Melissa zauważyła czynny bar. Tam spotykają się po raz drugi i spędzą razem najbliższe godziny – w barze OSTATNIA SZANSA, z barmanem o imieniu JESUS, oferującym do picia jedynie wodę i gwarantującym w obfitości chleb, który jednak zna pragnienia swoich gości i rozróżnia je od ich potrzeb. Co jeszcze wie i ma do zaoferowania? 

Nie jest to film akcji. Bazuje na rozmowie. Ktoś przyzwyczajony do strzelanek, wyścigów samochodowych czy intrygi kryminalnej powie: nuuuda... A jednak nie... Dialogi przykuwają uwagę i skłaniają do refleksji: którą z tych osób ja jestem? W jaki sposób przebiega moje życie? Jak wygląda moja wiara? Jak reaguję na sytuację przedstawioną w filmie, co to mówi mi o mnie?

Padają pytania, oskarżenia (takie, które często słyszymy a czasem też zadajemy / formułujemy) i... odpowiedzi... Nie będę pisać więcej. Warto ten film obejrzeć. Nie wiem czy bezczynnie (nie wymaga aż takiego skupienia, choć to kwestia podzielności uwagi, nie jest też tak wciągający) – ja drylowałam wiśnie (zajęcie zajmujące jedynie ręce, haftować już bym nie mogła). Poruszył mnie i został we mnie, a takie filmy lubię.

Szukając informacji o reżyserze, zobaczyłam, że jest druga część. Już się cieszę – pytanie tylko czy będę oglądać w towarzystwie wiśni czy moreli ;).

Jeszcze jedno: kojarzycie obraz Książę Pokoju Akiane Kramarik? Namalowany, gdy miała 8 lat? Twórcy z pewnością go znają. 




* Patelnia - plac przed wejściami do stacji Metro Centrum w Warszawie.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Wartość kryzysu

Z dzisiejszej Ewangelii: (...) Bojąc się więc, poszedłem i ukryłem swój talent w ziemi. (...) Dlatego odbierzcie mu ten talent (...) A sługę nieużytecznego wyrzućcie na zewnątrz (...) Jak często do głosu dochodzi lęk i hamuje nasze działania... Lęk, który sprawia, że zapominamy o swoich talentach, o tym, że nasza wartość pochodzi od Boga, że nasze życie i osobowość to dary, niepowtarzalny majątek. Zaczynamy przeglądać się w oczach ludzi, bać, że nie spełnimy ich oczekiwań (czy naprawdę mają jakieś oczekiwania, czy to nasza projekcja to kolejne zagadnienie). Zakopujemy na wszelki wypadek nasz talent, mamy chęć zakopać siebie i zniknąć, wycofujemy się z relacji...  Bóg nas szuka. Cierpliwie pokazuje nam prawdziwy obraz. Nie zawsze wierzymy i umiemy go przyjąć. Ale komu wierzyć, jeśli nie Bogu? Jaką drogę wybrać, jeśli nie tę z Nim? A jednak tak trudno. Szczególnie w momencie kryzysu. Trudniej, gdy kryzysu sobie nie uświadamiamy. Wiemy, że coś jest nie tak, dostrzegamy chaos, nawet umiemy
Czytaj więcej

Świętym być?

Obraz
Kilka dni temu moja ośmioletnia bratanica oznajmiła, wchodząc do mnie do kuchni: Chciałabym zostać świętą...  Jej młodsza siostra po kilku minutach z powagą nawiązała do tego stwierdzenia: Ciekawe, czy jej się to uda, gdy będzie dorosła. Niby nic takiego, zwykła wymiana zdań, a jednak jakże niezwykła.  Pamiętam, gdy jako wczesna nastolatka (mogłam mieć 12-13 lat) usłyszałam podczas spowiedzi pytanie: Czy chcesz być świętą?  I pamiętam, że mnie zmroziło... Jak to świętą? Umartwiać się, odmawiać sobie wielu rzeczy, pościć, umrzeć śmiercią męczeńską, doświadczać cierpień? Jak odpowiedzieć na takie pytanie i to w takiej sytuacji? Nie przekonało mnie do końca nawet to, co po chwili ksiądz dodał: Być świętym, to żyć w relacji z Bogiem, blisko Boga. Niepewnym głosem powiedziałam, że jeśli tak to tak... Ale przekonania w tym nie było... A teraz moja córka chrzestna z pełnym przekonaniem oznajmia: Chciałabym zostać świętą...   I po raz kolejny zwraca moją uwagę na istotę rzeczy. Po
Czytaj więcej

Słowo, które poruszyło moje serce

Obraz
Dawno nie pisałam... Potrzebowałam tego czasu, by zmierzyć się z kwestią granic... Spotkania z Bogiem są osobiste – jak o nich pisać, by z jednej strony nie odkryć się za bardzo, a z drugiej nie popaść w ogólniki? Czy to, czym się chętnie podzielę z przyjaciółmi podczas osobistej rozmowy, zawsze nada się do opisania i puszczenia do sieci? Pewności wciąż nie mam, ale przynaglenie do powrotu tak. Na początek zatem niech przemówi Słowo. Z dnia. Poruszyło mnie bardzo. Świeżo po spowiedzi, podczas adoracji Najświętszego Sakramentu. Zatem oddaję Mu głos :). Poczytajcie, co mnie poruszyło. W pierwszej mojej obronie nikt przy mnie nie stanął, ale mię wszyscy opuścili: niech im to nie będzie policzone!  Natomiast Pan stanął przy mnie i wzmocnił mnie … (2 Tm 4, 16-17a) Niech Cię wielbią, Panie, wszystkie Twoje dzieła *  i niech Cię błogosławią Twoi święci.  Niech mówią o chwale Twojego królestwa *  i niech głoszą Twoją potęgę.  Pan jest sprawiedliwy na wszystkich swych
Czytaj więcej