Spowiedź – sakrament spotkania, uzdrowienia, jedności

Ostatnie dni nie należały do najłatwiejszych – najpierw emocjonalnie, potem fizycznie. Ból głowy utrudniał zebranie myśli, a towarzyszące mu inne objawy też pracę. Na szczęście teksty mogę odesłać w poniedziałek, a dziś mój organizm miał kilka godzin, by dojść do siebie. Byłam mocno osłabiona, na niczym nie mogłam się skupić. Głowa pulsowała. I wtedy odczułam pragnienie przystąpienia do sakramentu spowiedzi. Już od kilku dni myślałam, że to ten czas, ale póki co tak wstępnie. A dziś ta słabość i pytanie: ale jak – rachunek sumienia, dojazd do kościoła… Dam radę? I przyszła myśl, że nie jestem sama. Aby tylko zacząć. Poszłam na modlitwę i w dziękczynieniu zawierzyłam całą tę sytuację Bogu, łącznie z pragnieniem spotkania i zjednoczenia z Jego miłosiernym Sercem.  

Zawezwałam Ducha Świętego, poprosiłam o wsparcie Anioła Stróża (kiedyś przeczytałam, że warto to robić – wiele rzeczy nam umyka, a nasz Anioł przecież we wszystkim nam towarzyszy i robi notatki w księdze naszego życia, także może nam przypomnieć, podpowiedzieć to i owo) i w tej asystencji zaczęłam przyglądać się swoim uczynkom w relacji 1. do Boga, 2. do samej siebie, 3. do innych ludzi (według wskazań kierownika duchowego). Wychodząc wciąż od dziękczynienia. Pytając, co podobało się Bogu, a co Go raniło. I zastanawiając, co ja o tym myślę, a jak może postrzegać to miłujący Bóg (co jest moje w tej ocenie, a co Boże).

Do kościoła dotarłam bez problemu – spowiedź w dwóch konfesjonałach. Zabudowanych, trudno określić, który ksiądz gdzie, choć jak popatrzyłam na czekające osoby zaczęłam się domyślać. Dziś jednak nie miało to większego znaczenia. Ważne było spotkanie z Nim, a wiedziałam, że jest w obu konfesjonałach. Nie miałam też siły czekać. Modliłam się wszakże o światło Ducha Świętego i dla mnie, i dla spowiednika (robię tak zawsze, także gdy do spowiedzi idzie ktoś bliski, a często widząc po prostu ludzi czekających do spowiedzi – o dobrą spowiedź dla nich i ochronę). Rzeczywiście trafiłam do proboszcza. I choć już miałam doświadczenie ekspresowej spowiedzi, zdziwiłam się, gdy nie było żadnej nauki, jedynie pokuta. Ale miałam pokój w sercu. I pierwszy raz pomyślałam, że jest w tym głębszy sens – dużo usłyszałam podczas modlitewnego przygotowania do spowiedzi, w ciszy własnego serca. W konfesjonale dokonało się najważniejsze – odpuszczenie grzechów. Czy ksiądz mógł mi powiedzieć coś cenniejszego niż Jezus na modlitwie? Brak nauki przesunął akcent z księdza posługującego sakramentem na samego Jezusa.

Poszłam do kaplicy przed Najświętszy Sakrament, a niedługo potem rozpoczęła się Msza Święta. Jadąc nie planowałam, że zostanę. Zależało mi na spowiedzi i na tym się skupiłam. Przez moment zawahałam się, miałam jeszcze sporo do zrobienia w domu, ale poczułam w sercu tęsknotę za Eucharystią. A wiedziałam, że myśl: „nie mam czasu, nie zdążę ze wszystkim innym” to złudzenie. Że Bóg się o to wszystko zatroszczy. Msza również ekspresowa (i ponownie: najpierw zdziwienie – nie ma kazania, a to nie zwykły dzień w tygodniu tylko pierwszy piątek; za chwilę refleksja – ależ Bóg mówi na każdej Mszy! Czytanie, psalm, Ewangelia… czemu tak czekamy na słowo księdza? Owszem czasem potrafi nas pięknie naprowadzić, dać do myślenia, poruszyć, ale sednem jest liturgia Słowa! A często z niej nie potrafimy powtórzyć nawet jednej myśli…). Po Mszy jeszcze chwila adoracji z litanią do Najświętszego Serca Pana Jezusa.

Ból głowy nadal odczuwałam, ale miałam wrażenie, że zrzuciłam z barków ogromny ciężar, który mnie przygniatał. Niemoc ofiarowałam razem z udziałem w Eucharystii w bliskich mi dziś intencjach – za zmarłą w ostatnich dniach babcię mojej przyjaciółki i całą rodzinę pogrążoną w żałobie, za przyjaciół przemierzających od dwóch tygodni brazylijskie szlaki, za zaprzyjaźnioną kosmetyczkę, z którą dzieliłyśmy się doświadczeniem wiary podczas ostatniego kursu Alpha, potem w biegu codzienności zgubiłyśmy kontakt, a dziś chwilkę rozmawiałyśmy. Myślę, że serce Boga jest bardzo pojemne i przyjmuje każdą intencję z radością, także te niewypowiedziane, które On sam odszuka w naszych sercach.

Tak, spowiedź – sakrament spotkania (z Jezusem, który już odkupił wszystkie nasze grzechy i z miłością na nas czeka w tym sakramencie), uzdrowienia (z niemocy, słabości; sakrament ten ma także moc uzdrowień fizycznych, tylko rzadko o tym pamiętamy) i jedności (serca, często poranionego, słabego, ale pragnącego bliskości, z Sercem nieskończenie miłującym).

I sama się zastanawiam, widząc całe bogactwo tego sakramentu, czemu czasem tak mi ciężko się do spowiedzi wybrać… Tyle trudności duchowych, nieuzasadnionych obaw, które sprawiają, że odsuwam to spotkanie w czasie. Teraz wydaje mi się to niezrozumiałe, jednak wiem, że z upływem czasu od spowiedzi znów te (teoretyczne) przeszkody dadzą o sobie znać. Arcybiskup Henryk Hoser przed swoim wylotem do Medjugorje przypomniał, że znajdujemy się między dwoma biegunami: dobra i zła. Trzeba mieć tę świadomość i stawić czoła temu, co staje nam na przeszkodzie w podążaniu drogą w bliskości Boga. Ale nie musimy tego robić sami i to jest ogromna pociecha, oby tylko o tym pamiętać w momencie próby. Bóg jest blisko!

Niech Duch Święty pomaga nam stanąć w prawdzie, uzdalnia do uznania własnej słabości i żalu za grzechy. Niech wzbudza w naszych sercach tęsknotę za prawdziwym spotkaniem z Bogiem miłującym i miłosiernym w sakramencie pojednania i pokuty. A nasi Aniołowie niech wspierają nas i chronią w drodze na to spotkanie. Święty Ojcze Pio, niestrudzony spowiedniku, wypraszaj nam potrzebne łaski. Amen.