Bóg w relacjach

Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył:

stworzył mężczyznę i niewiastę. (Rdz 1, 27)

Macie czasem tak, że spotykacie się ze znajomymi i trudno Wam się z nimi rozstać? Gdy niespodziewanie okazuje się, że minęło kilka godzin, choć zupełnie nie wiadomo kiedy? I już macie pragnienie kolejnego spotkania lub choćby rozmowy przez telefon... Rzeczywistość to weryfikuje i czasem do kolejnego spotkania dochodzi po miesiącach a nawet latach, ale... o dziwo... rozmawiacie, jak byście się widzieli wczoraj. Więź jest nienaruszona. Dziwicie się, że wciąż się tak dobrze rozumiecie, wyglądacie niemal tak samo (mimo minionych lat), tylko dzieci jakieś takie duże... I w tym zadziwieniu dziękujecie Bogu za dar spotkania tych konkretnych ludzi w Waszym życiu...

Są też ludzie dani nam „tu i teraz”. Z tymi też spotkania i rozmowy się przedłużają. Tydzień milczenia z jednej lub drugiej strony wydaje się przerwą co najmniej miesięczną. Z nimi stawiacie czoła codziennym zmaganiom (nie dosłownie, ale świadomość, że są, dodaje sił w trudnych chwilach) i dzielicie się radością. Modlicie się, śpiewacie, organizujecie wycieczki, spotkania towarzyskie. I wydaje się, że to się nigdy nie zmieni. I myślicie: jak dobrze, że są! Boże jesteś wielki! Dziękuję!

Jednak życie uczy, że i oni w pewnym momencie też staną się jak ci pierwsi – biegnące dotąd blisko siebie drogi się rozejdą, czasem nagle, czasem niepostrzeżenie w dłuższym czasie... Kontakty nie będą tak intensywne, ale więź i poczucie bycia bratnimi duszami pozostaną... Skąd ta pewność? Bo w tych wszystkich relacjach jest Bóg! To Bóg złączył w danym momencie ścieżki naszego życia. Postawił tych konkretnych ludzi, dzięki którym w naszym życiu działa – widzimy jak te przyjaźnie nas budują, zbliżają do Niego, stawiają do pionu. Są dla nas niekwestionowaną wartością. A ta wartość nawet po latach będzie budzić w nas wdzięczność i ciepłe odczucia (nawet jeśli znajomość nie przetrwa).

Gdy myślimy o rozstaniach budzą się w nas niezgoda, ból, obawy. Ludzkie, ale niepotrzebne. To nie porzucenie (odrzucenie), ale wolność i miłość. I danie drugiej osobie (i sobie) prawa do podążania własną ścieżką powołania, na której za chwilę pojawią się kolejni ludzie dani od Boga – którym jesteśmy potrzebni i którzy nam są potrzebni. Na danym etapie życia, do wzrastania w świętości. A nasze serce pomieści i jednych, i drugich. Z czasem trochę gorzej... ale, choćby raz na kilka lat, spotkanie się odbędzie i po raz kolejny uwielbimy Boga w drugim człowieku, naszym przyjacielu, i za ten nasz czas wspólnego wędrowania, a choćby... i tylko kilku spotkań w życiu będziemy dziękować! 

Pomyślcie teraz chwilę o takich Bożych ludziach wokół Was... Z którymi choćby chwila rozmowy Was buduje. Sprawia, że dostrzegacie dobro i stajecie się lepsi. Którzy wprowadzają do Waszych serc pokój. Za którymi tęsknicie. Podziękujcie za nich Bogu. Za Jego obecność w Waszej relacji. Wysławiajcie Go!*

Błogosław, duszo moja, Pana, i całe moje wnętrze - święte imię Jego! Błogosław, duszo moja, Pana, i nie zapominaj o wszystkich Jego dobrodziejstwach! (Ps 103)

Niech Bóg rozbudza w Tobie tęsknotę za prawdziwym spotkaniem z drugim człowiekiem, otwiera Cię na takie spotkania i obdarza łaską dziękczynienia za każdą napotkaną osobę i dostrzeżenia dobra, które z sobą niesie. Święty Stanisławie, biskupie i męczenniku, módl się za nami!

* A może czas na takie spotkanie po latach albo telefon po tygodniu milczenia?